Alles is één. Dat is de kern van de leer van de oudste filosoof van wie teksten bewaard zijn gebleven: Herakleitos van Efeze. Dag en nacht; plezier en verdriet; wassen, vol zijn en afnemen: ze bestaan niet zonder elkaar. In een eindeloze golfbeweging gaan ze in elkaar over en vormen samen één geheel.
Op dit schilderij, One, zie je drie maal hetzelfde meisje net iets anders, in een eigenlijk onmogelijke houding. Dat wil zeggen: hoe lenig of sterk je ook bent, en hoe vloeiend het er ook uit mag zien, deze houding kun je niet uit jezelf aannemen.
Ik had een trapladdertje mee, en een grote hoeveelheid dik nylon touw. Met een lus om haar middel bond ik haar vast aan een poot van de keuken. Haar bovenlijf trok ik met touw naar de verwarmingsbuis aan de andere kant van haar studio, haar enkels naar de bench van haar hond. Zo kon ik, balancerend op een keukentrapje, foto’s van haar maken van bovenaf. Ze verzekerde mij dat het geen pijn deed. Ik kreeg haar gespierde lijf zo wel in de kromming die ik zocht. Het was anders dan anders, maar de samenwerking ging heel vanzelfsprekend en we hadden veel plezier. Soms heb je zo’n klik met iemand, dat alles wat je doet vertrouwd lijkt en door de zon beschenen.
One (verkocht)
Later benaderde ik haar voor een ander project, waarvoor ze mijn kant uit zou moeten komen. Ook daar had ze heel veel zin in, zei ze. We spraken af voor een zaterdagmiddag. Die dag kreeg ze echter autopech onderweg naar mij. Volgens de garage was de auto total-loss.
Meteen spraken we af voor de zaterdag van de week erna. Ze hoopte dan al een nieuw karretje gevonden te hebben. En anders zou ze met OV komen. Ik zou haar van het station halen.
Die vrijdag appte ik meerdere keren over hoe laat ik haar zou afhalen. Ze las mijn berichtjes wel maar schreef niets terug en liet nooit meer iets van zich horen.
Ik voelde me verraden. Misleid. Zelfs als ze plotseling geen zin meer had, had ze toch iets kunnen laten weten? Ik had thuis alles voorbereid. Dit was mij eerder gebeurd, maar van haar had ik het niet verwacht. Had ik mij dan zo in haar vergist? Of hebben mensen gewoon heel veel meer kanten dan het beeld dat we van hen vormen na een eerste ontmoeting?
Het lijkt spannend en idyllisch werk: fotoshoots met jonge, naakte meiden om materiaal voor schilderijen te verzamelen. Maar zoals alles heeft ook dit zijn keerzijde. Soms loop je hele middagen te ijsberen en te appen, zonder vooruit te kunnen en met aan het einde niets in je handen dan het gevoel dat iemand je belazerd heeft. Maar dat hoort erbij. Zoals alles.