Als je schildert aan de hand van foto’s van een model, zoals ik, dan is elke fotoshoot een intiem cadeautje. Inspiratie zonder prijs. Iemand geeft zich figuurlijk en soms letterlijk helemaal bloot voor mij. Iemand die zich durft te laten zien zoals ze is. Inclusief alle menselijke onvolkomenheden, tatoeages en eventuele littekens. En uiteindelijk zijn het die littekens, die iemand mooi maken: dat wat iemand getekend heeft. Dat wat iemand gemaakt heeft tot wie ze is.
Uniformiteit heeft weinig aantrekkelijkheid. En het is niet van deze tijd. In deze tijd willen we individualiteit zien. Leuk hoor, al die kippen en koeienkoppen op houten paneeltjes. Maar met Kunst heeft het niets te maken. Grappige dikke vrouwtjes in badpak en vette witte lijnen of absurd grote ogen trouwens ook niet. In deze tijd moet het om heel andere dingen gaan.
Om inhoud namelijk. Pure vorm is overal te geef en te koop voor een prikkie. Weinig exclusief. Maar waar vind je nog een echt verhaal? Een verhaal met betekenis? Iets dat je werkelijk raakt vanbinnen? Iets dat echt doorleefd is? Ik zal u zeggen waar: bij de mensen. Daarom maak ik portretten.
Is het niet enorm dapper dat deze vrouwen zich voor u blootgeven? Zelfs met hun littekens? Maar vergis u niet: die littekens zijn geen vuiltjes op het perfect scherpe beeld! In tegendeel. Die littekens zijn als een prentenboekplaatje de aanleiding voor het vertellen van een verhaal. Ze symboliseren een verhaal dat iedereen kan vrijmaken als je goed kijkt en goed luistert.
Een borst laten amputeren. Dat doe je niet zomaar. Het is een heel belangrijk deel van jezelf. Alleen in het uiterste geval, als magere Hein al voor de deur staat. En dan hoop je dat de artsen ook nog iets kunnen reconstrueren waarmee jij zo’n beetje redelijk verder kunt met je leven. Zo goed en zo kwaad als het gaat. Roeien met de riemen die je hebt. Dus zoiets doe je liever niet.
Maar wat, als je moeder het al noodgedwongen heeft moeten laten doen en alle gedokter maar net heeft overleefd? En een ander familielid ook misschien? Wat doe je dan? Hoe lang wacht je op de grote ziekte? Of, wacht je dat niet af? Neem je het heft in eigen handen? Dat is wat u hier nu ziet: Iemand die niet wachtte op die vreselijke ziekte, maar die zich liet opereren op vrij jonge leeftijd, al voor de ziekte haar lelijke kop kon opsteken. Is ze trots of is ze berustend? Dit is wat het geworden is. Ze kan in elk geval niet meer terug.
Dat is wat wij mensen doen. Wij kunnen ons instinct niet volgen. Wij kijken vooruit en kunnen niet zomaar alles op zijn beloop laten. Wij moeten keuzes maken, en leven met de gevolgen. Hoera voor de vrijheid! Maar alles heeft zijn prijs.